ازمقاله تحليلي حضرتعالي استفاده کرديم وقابل تعمق بود .

البته مقايسه همه واقع تاريخي بايک ميزان ومعياربدون عنايت به شرايط ووقايع پيرامون ممکن است منجربه کسب عبرت مناسب ازذکرتاريخ نگردد، مثل مقايسه شعب ابيطالب با صلح حديبيه، يامقايسه کشورهاي شکست خورده درجنگ جهاني باتاريخ پيامبر(ص)وامام علي(ع) .

امايک اصل مسلم اين است که اگرکشوري باب گفتگوومذاکره را چه دراوج قدرت وچه درنهايت ناتواني وضغف برروي خودببندد، خودرا منزوي کرده وازفرصتهاي تاريخي نيزاستفاده مناسب رانخواهدکرد، کاري که بايددرهمان ابتداي انقلاب به نحواحسن انجام مي شد ولي غفلت شد.

اگرامروزايران وامريکادرميزمذاکره درخصوص مسئله هسته اي دنبال مي کنندنه به خاطرضعف وبرتري مطلق ايران وامريکاست که هردوکشوردوران هاي مشابهي پشت سرگذرانده اند، بلکه بعدازسالها کشمکش ومبارزه مستقيم وغيرمستنقيم به اين نتيجه رسيده اندکه راه کم هزينه وبهتري نيزبراي رسيدن به منافعشان وجودداردوايجادتنش وفضاي جنگ گرم براي هردوپرهزينه وآينده اي غيرقابل پيش بيني خواهدداشت، واين حاصل عقلانيت بيشترمسئولين درهردوسوي مخاصمه بدنبال تجارب سالهاي گذشته است .

متاسفانه درجامعه ماهمه چيزبه جناح بندي بيهودده ارتباط يافته واين نيزوسيله اي براي مرعوب کردن حريف شده که اين نيزجاي پژوهش وموشکافي دارد؟!