جناب آقاي عباسي عزيز! همه ي آن چه را که شما در قسمت «ختم کلام» آورده ايد مختص زماني است که انسان در موضع ضعف و مجبور به قبول باشد. حالا که ما در موضع قدرت هستيم چرا بايد تحميل را بپذيريم. حالا که «آمريکا هيچ غلطي نمي تواند بکند» و «قطع نامه ها کاغذ پاره هستند» و «ما در موقعيت بدر و احد هستيم نه شعب ابي طالب» و «تحريم ها ما را هر روز قدرتمند تر مي کند» و در حال تحريم و تهديد «توانسته ايم مرزهاي خود را از عراق به غزه و از خليج فارس به تنگه ي باب المندب برسانيم» و «تحريم ها باعث شده تا بچه هاي ده، دوازده ساله ي ما در زير زمين خانه شان اورانيم را غني سازي کنند» و حالا که نزديک است «اسرائيل را از صفحه ي روزگار محو کنيم» و حالا که در حال مذاکره مي توانيم ارد بدهيم که «مذاکرات بايد چنين و چنان پيش برود و قطعنامه بايد چنين و چنان باشد» و... حالاديگر چرا بايد مذاکرات ننگين لوزان را ادامه بدهيم. حرف ها مي زني!!!