سلام و صد درود!
ظاهراً در عمل به قرآن ابتدا به ساکن نوعي اشراف اجمالي نسبت به آيات لازم است. و در وهله ثاني دسته بندي در آيات و سُوَر الزامي است تا بدانيم کدام آيات مبادي و مناسک فردي را به ما القا مي کند و کدام آيات وظايف اجتماعي را و کدام آيات نکات تاريخي را تا در بستر آن و در پس فحواي آن ما عبرتهاي تاريخي را اقتباس کنيم و کدام آيات به فلسفه تاريخ اذعان دارد و کدامين آيات به جبر تاريخي عنايت دارد و کدامين آيات در باب اعتقادات است که وجه مشترک تمام اديان است و کدامين آيات ما را به رهنمودهاي اخلاقي رهنمون مي شوند و کداميک ما را با احکام عملي(تشريعيات) که وجه مميّز اديان است ، آشنا مي کند. و به نظر مي رسد تا اين وجوه از يکديگر بازشناسي نشود شعار عمل به قرآن لافي بيش نخواهد بود. نمي بيني که از بطن قرآن خواني ظاهري ، خوارج و مرجئه و ابوموسي اشعري ها در آمده اند؟ از همين قرآن خواني و تمسک هاي ظاهري به ظواهر برخي آيات وهابيت و القاعده و طالبان سر بر آورده اند؟ و ... تو خود حديث مفصل بخوان از اين مجمل و نيز در خانه اگر کس است يک حرف بس است.