مسأله مهمتر اين که مهمتر از ارتکاب خود منکر توسط يک فرد در گوشه اي از اين جهان پهناور ، اشاعه آن منکر و به سمع و نظر همگان رساندن است که قرآن شديداً از آن نهي فرموده و به کساني که اشاعه فواحش(منکرات) را دوست دارند ، وعده عذاب داده است.
حال سؤال اين است: اين چه مسلماني و چه ايماني است که به بهانه غيرت ديني و نهي از منکر ، منکر بزرگتري را مرتکب ميشوند؟ و به جاي نهي شخصي و خصوصي فاعل منکر ، بدون بررسي جوانب و نوعاً بدون اطلاع از چند و چون قضايا و احکام آن ، حيثيت فاعل منکر را چوب حراج ميزنند؟ آيا به راستي اگر با خود اينها چنين رفتاري بشود مي پسندند؟ فراموش نکنيم قانون طلائي در بين همه اقوام و اديان را که آنچه بر خود نمي پسندي بر ديگران نيز مپسند.
ضمن آن که فرد مسلمان تا جايي که راه داشته باشد بايد فعل مسلمان را حمل بر صحت و اگر نشد حمل بر سهو و غفلت کند نه آن که بدون هيچ تأملي آستينها را براي محکوم کردن اين و آن بالا بزند!