بايد به برخي گفت: خدا را ، اخلاق را.
اگر دينتان را و راهتان را برحق و خودتان را محق ميدانيد با اخلاق ميتوانيد به ديگران بقبولانيد. که با تندي و بدزباني و بداخلاقي حرف حق و هدف مقدس زايل و ضايع ميشود.
راستي چرا بودا ، زرتشت ، گاندي و ماندلا ماندگار ميشوند ولي بسياري از مدعيان حقانيت به باد فراموشي سپرده ميشوند؟ دينشان که به ادعاي ما برحق نيست ، راهشان هم که باز بنا به زعم ما کج است. پس رمز مانايي و پايايي آنها در چيست؟
همه آنها در يک چيز مشترکند: پايبندي به اصول انساني و اخلاقي که متأسفانه مدعيان دينداري و دينمداري ما که صيت حقگرائيشان - البته باز به زعم خودشان - گوش فلک را پر کرده است ، از آن بي بهره اند.