ميگفت يه پاسبان بود زمان شاه که دل پري داشت ولي بنا به حکم وظيفه پاسباني مجبور بود به وظايف پاسباي خود عمل کند. يک روز براي آن که دق دلي در بياورد بعد از يک تظاهرات مردمي مثلاً جوش آورد و هي ميگفت يعني چه هر کس از راه يرسد ميگويد مرگ بر شاه!؟
بازاري ميگويد مرگ بر شاه. کاسب ميگويد مرگ بر شاه. روحاني ميگويد مرگ بر شاه. کوچک ميگويد مرگ بر شاه. بزرگ ميگويد مرگ بر شاه.
خلاصه هي ميگفت و يک مرگ بر شاه نثار شاه ميکرد. وقتي حرارتش خوابيد آهسته با خود گفت: آخيش تو گلوم مرگ بر شاه گير کرده بود.
حالا نقل برخي دوستان است که حسرت و آرزوي برخي کسان و برخي چيزها را دارند و هر از گاهي يادي از ... ميکنند. اما ...
به فرمايش حضرت امام گذشت آن زماني که آنسان گذشت.