سلام
به نظر ميرسد تا قبل از اين تعريف دشمن به عنوان پوئن مثبت براي طرف مقابل بوده است. کما اين که ما در محاجّه با خصم به ويژه در امور اعتقادي و در مباحث کلامي اگر بتوانيم از زبان دشمن يا مخالف تعريف و تأييد و تمجيدي بگيريم ، اين را نه نقطه ضعف که نقطه قوت و مثبت تلقي ميکنيم. اما پس از انقلاب به ويژه پس از ادبياتي که حضرت امام باب کردند ، تعريف دشمن ، درست يا غلط تلقي به اشتباه بودن راه تعريف شده ها شد. به نظر ميرسد پيش از امام دکتر شريعتي چنين تلقي اشتباهي را داشت که حتي اگر سخن يا مطلب درستي را دشمن ما بگويد ، نبايد آن را به عنوان سخن يا پندار يا راه درست پذيرفت.(هر حقي که از دهان دشمن در بيايد ، ديگر حق نيست! - شيعه:192) و با توجه به اين که حضرت امام سياستمداري بود که از جميع جوانب و فرصتها و مطالب کمال استفاده را در پيشبرد اهداف اسلامي و انقلابي خويش ميبرد ، لذا به نظر ميرسد از اين گفته دکتر شريعتي نيز به عنوان يک تاکتيک در قبال کساني که به هر دليلي در آن مقاطع ، مخالف مشي اتخاذي دولتمردان بودند ، استفاده ميکردند.