اين يعني اين که مردم با باورهايشان زندگي ميکنند.و به قول آن ظريف انديش:بتها شگستني بودند اما باورها ماندني. وه! چه ساده ميپنداشت ابراهيم که گمان ميکرد با شکستن بتهاي سنگي و چوبي بتهاي موجود در ذهن و دل و فکر مردمان نيز مي شکند. سر بلند کند وببيند که پس از او دين موسي و عيسي و محمد هم آمد و به ظاهر بت پرستي رسمي از بين رفت اما با ورژني مقبولتر ارائه شد و مورد پذيرش هم واقع شد.قومي را با گوساله سامري فريفتند و مشغول کردند. جماعتي را با تثليث و سه خدائي(پدر ، پسر ، روح القدس) و امتي را با امامزادگان و گنبد و بارگاه. تازه به دليل پيوند خوردن فرهنگ يک با ملت با تاج و تخت و سلطنت و شاهي و پادشاهي ، اينها را جاي آنها نشانده و عنوان آنها را به اينها داده اند. دقت کنيد: شاه نجف - شاه خراسان - شاهزاده علي اکبر - شاهزاده ابراهيم - شه و شهزاده - شاه احمد بن قاسم - شاه جمال و... . چه ميکنه اين سوءاستفاده از باورها و احساسات عوام! و چه خوب سواري ميده اين عوام به موج سواران در طول تاريخ!مؤيّد باشيد