برادرعزيزجناب آقاي عباسي
ازمقاله جناب دكتر ملكيان اين معنا كه شما اشاره فرموديد براي عموم خوانندگان مستفاد نمي شود وكلام مولا مويدي در مطلب فوق نيست

سلام. اعتقاد انسان به مسئله اي و پافشاري بر آن لزوما پرستش آن نيست. به هر کس بگويي تو با پافشاري بر اعتقاداتت داري آنها را مي پرستي حتماً خواهد خنديد. به خودش و ما.
اينکه ائم معصومين هم قابل نقدند نه تنها اعتقاد پرستي نيست بلکه خودپرستي است. که ما سرچشمه هاي علم را با علمي که از آن سرچشمه به دست آورده ايم نقد کنيم. واقعاً خنده دار است. البته حقيقت چيزيست و واقعيت چيز ديگر و حرف شما در مقاو تئوري مي تواند درست باشد. با عرض پوزش!

مقاله دكتر ملكيان بسيا رپرمحتوا وآموزنده است كه اشاره به مسا يل بنيادين واساسي درعقايد وجهان بيني دارد واظهار نظر دراين مقوله نيز باريكترازموي پشت گردن كودكيست.
اينكه تنها خداوند سزاوار پرستش است در جهان بيني اللهي امري مسجل وپذيرفته شده است،اما اينكه هيچ جيز ديگر امري مقدس وماورائي ومطلق نيست ،مي تواند قدم نهادن درمرز نسبيت گرايي باشد كه خود زدن پنبه هر عقيده ،علم وحتي نظريه علمي است.

باسلام.
به نظر من اينکه يک انسان از اعتقاداتش و داشته هايش دفاع کند و باتوجه به يافته هاي قلبي و بيروني نسبت به آن تعصب هم داشته باشد اين يک امر طبيعي است. مگر اينکه اين يافته هاي تغيير کنند تا اعتقادات فرد را مورد تغيرر قرار دهند. اين يافته ها ممکن است مطالعه کتاب، شنيدن يک حرف و يا نقد و چيزهاي ديگر باشد. به اين پرستش نمي گويند. به خصوص در ما مسلمين و يا ديگر دينداران که گفته ها و نوشته هاي خود را متصل به تفسير علوم ديني خود مي دانيم و يافته هاي شخصي صرف نيستند.
ضمن اينکه خيلي از اين تعصبات به خاطر خودخواهي ها و تفکرات دگم و بسته و ظاهرسازي ها و منافع شخصي مي باشد و سخت است آن را به پرستش تعبير کنيم.. الله اعلم!

در ضمن بهتر بود که آدرس کاملي از سند اين مطلب ذکر مي شد.

سلام. مطلب بسيار ارزشمند و قابل توجهي است. بسياري از نکاتي که در اين مطلب آمده، مؤيدات قرآني فراواني دارد و آيات متعددي همين نکته اساسي را به انسان گوشزد کرده است. هرچند نتيجه گيري پاياني را به صورت کامل نمي توان پذيرفت؛ زيرا از نظر قرآن، انسان با داشته هاي اعتقادي خود تعريف مي شود و وصف مؤمن بر او صدق مي کند، منتها ايماني که از سوي قرآن ترويج مي شود، ايماني است که حتما به عمل صالح منتهي مي شود و در مرحله اعتقاد صرف باقي نمي ماند.