گر چه ميتوان با مانور بر روي اين مسائل تظاهر به دلسوزي و تدين کرد اما به نظر ميرسد يک مسأله از نظر مغفول مانده است.

امروزه ورزش به ويژه فوتبال در دنيا به عنوان امري تجاري تلقي ميشود و بعيد ميدانم آقايان در مقوله تجارت حد و حصري - اگر بر اساس مباني و مبادي انجام شود - قائل باشند.

از قضا اگر ورزش ما به معناي واقعي حرفه اي شده بود و دست در جيب دولت و بيت المال نميکرد ، بحث از حرام بودن و اين قبيل داستانها بي وجه مينمود. تمام مسأله آنجا است که در کشور ما ورزش به نام ، حرفه اي شده ولي در حقيقت هنوز که هنوز است همه امور و مقدرات ورزش کشور در دست دولت و نهادها و سازمانهاي دولتي است. اگر حرمتي هست که هست و اگر بايدها و نبايدهايي بايد باشد به اين بخش از مسأله متوجه است نه صرفاً به ورزش حرفه اي.

مايه تأسف است که بدون تفکيک و صرفاً به نام دين و دلسوزي به يکباره ورزش حرفه اي را با چوب ديانت ميرانيم.