سلام. قرآن کريم همواره از ما ايمان را همراه با عمل صالح خواسته است؛ در واقع ايماني که مورد توجه و مطلوب قرآن است، ايمان متوقف شده در دل نيست، ايماني است که جلوه بيروني و عملي داشته باشد. اما عمل صالح نيز از نظر قرآن، بر اساس اين رويکرد پذيرفته است که دنيا را در طول آخرت، و حلقه اي از حلقات بندگي خدا بدانيم. به همين دليل، براي بهره مندي ما از سعادت واقعي، هم به تقويت و تثبيت رابطه با خدا (اقامه صلوه) امر شده ايم، و هم به توجه داشتن به اقتضائات و لوازم زندگي جمعي (ايتاء زکات). اگر اين دو را نمادي از توجه به خدا و خلق خدا بدانيم، در اين صورت، بهينه سازي زندگي دنيايي و روابط انساني در چارچوب نيل به سعادت، مي تواند عبادت به شمار آيد. (در آيه 112 سوره بقره مي خوانيم که: بلي من اسلم وجهه لله و هو محسن فله اجره عند ربه و لا خوف عليهم و لا هم يحزنون).