1- امام به مقتضيات زمان و مکان معتقد بود و حتي در منشور روحانيت ، فقيهي را که به زمان و مکان در اجتهادش توجه نکند ، مجتهد نميداند.
2- توصيه ميکنم نامه امام به آيت الله خامنه اي - پس از خطبه ايشان در نماز جمعه و تبيين نارساي ايشان از اختيارات ولي فقيه - ، آيت الله قديري - در پاسخ به اعتراض ايشان به امام در باره شطرنج - ، پيام جهت پذيرش قطعنامه 598 و منشور روحانيت ايشان را بخوانيد تا بسياري از مطالب دستتان بيايد.
3- پيروي از ائمه فقط امام علي و امام حسين -ع- است يا شامل امامان ديگر هم ميشود؟ مثلاً سکوت امام سجاد در قبال حکومتهاي معاصر ايشان قابل تمسک هست يا نه؟ يا مثلاً سيره امام باقر و امام صادق قابل پيروي کردن هست يا نه؟ يعني ميشود انقلابي نبود ولي مسلمان بود و پيرو اهل بيت يا نه؟ يا چون بعضي انقلابي هستند بايد ديگران هم دنبالشان بدوند و الا ...؟! راستي ما حق را مبناي سنجش و قضاوت قرار داده ايم يا خود را و آنچه را که خود باور داريم؟
4- هيچ از خود پرسيده ايد که چرا تا قبل از امام ، فقهاي ديگر ؛ مراجعي نظير حائري ، بروجردي ، خوئي ، شريعتمداري و هر چه به عقب تر بروي نظير شيخ انصاري و آخوند خراساني و ميرزاي شيرازي و... هيچ کدام چنين انگيزه هائي را نداشته اند و حتي در کمال رفاقت و مباشرت با حکومت هاي وقت خود بوده اند؟ دين نداشتند يا نوع نگاهشان با نوع نگاه امام متفاوت بود؟ و اين تفاوت نگاه باعث جهنمي شدن اينها ميشود يا نه در عرض نگاه امام بايد براي ديگران هم حقي و شأني قائل شد و فقط خود را نديد؟ فکر نمي کنيد در اين صورت ما با چهره هاي برافروخته انقلابي کمتر مواجه مي شديم؟ و کمتر خود را با عالم و آدم درگير مي کرديم؟ و در يک جمله عاقلانه تر تصميم مي گرفتيم ، منطقي تر با دنياي درون و بيرون خود کنار مي آمديم و مثل آدم زندگي ميکرديم؟!