سلام. خوب منطقي همين است که بگوييم: ميزان در هر کس حال فعلي اوست؛ اعم از اين که خوب بوده و حالا بد شده؛ يا آن که بد بوده و حالا خوب شده. امام هم اگر نمي گفت، عقل سليم همين را حکم مي کند. اما مهم آن است که ببينيم حال فعلي افراد را بر اساس چه ميزاني بايد سنجيد؟ البته علي آقاي رضايي در خط آخر مطلب خود گفته اند که در نظام نوپاي!! اسلامي ما ميزان را دستورات دين و تئوريسين هاي ديني ما از صدر اسلام تا کنون تعريف مي کنند. خوب مشکل همين جاست که دستورات کلي دين را هر يک از تئوريسين هاي ما بر اساس برداشت خود تفسير و تعريف مي کنند. شاهد آن همين کشف موارد متعددي از شخصيت هاي صدر اسلام در زمان فعلي بود مثل طلحه و زبير و معاويه و يزيد و عمار و ابوذر و ... . هر گروهي فکر مي کند که خودش خوب است و جناح مقابلش بد. پس بستگي دارد که افراد و حال آن ها را از چه زاويه اي ببينيم و چه کسي ببيند. در واقع همان ايده علمي مطرح مي شود که نظريه فارغ از مشاهده و ذهنيت ها شکل نمي گيرد. پس بهتر است همان قدر که سوژه را کالبدشکافي مي کنيم و از حال فعلي او جويا مي شويم، مقداري هم ابژه را بررسي کنيم و در نوع نگاه او غور نماييم؛ زيرا يقينا زاويه نگاه او هم تفسيري خاص و شخصي از کليات و مباني دين تلقي مي شود، که احتمال خطا در آن وجود دارد. بنابراين بايد ضريبي از احتمال خطا را در منش و کنش هر جريان مسلط سياسي و فکري و حکومتي موجود در نظام نوپاي!! اسلامي خود و در تمام سطوح آن بپذيريم، و در پيروي از آن بي محابا و کورکورانه و مطلق پيش نرويم. براي مثال عرض مي کنم که اگر در جريان انتخابات رياست جمهوري سال 88 ، يک طرف را حق مطلق، و طرف مقابل را باطل مطلق نمي ديديم اکنون جامعه نوپاي اسلامي!! اين همه هزينه سياسي و اجتماعي و توجيه و سکوت مصلحتي و ... بابت مقابله با جريان مذکور پرداخت نمي کرد.
موفق باشيد.