سلام، از علي آقا و جناب فاضل عزيز متشکرم. بنده بهتون قول مي‌دم اگر بيست سال تمام اين توجه و عنايت که الآن به فوتبال در ايران است رو به برخي رشته‌هاي ورزشي ديگه منتقل کنيم و اون ورزش مثلاً واليبال يا بسکتبال را همين اندازه مهم تلقي کنيم و مورد توجه اقتصادي و رسانه‌اي بقول شما بيش از حد قرار بدهيم باز هم آنگونه فوتبال مورد توجه قرار گرفته اون ورزش نمي‌تواند اينگونه رشد کند و مورد پسند مردم واقع بشه همانگونه که در کشوري مثل هند و پاکستان و يا حتي آمريکا عليرغم سرمايه‌گذاري زياد فوتبال نمي‌تونه مورد توجه باشه. فسادها در فوتبال در ايران همچون فساد در ساير امور در ايران است که بحث طولاني مي‌طلبد. شادي‌هايي که شما آن را افسارگسيخته مي‌دانيد يک معلول است. آيا مردم شادي‌هاي‌شان کم است؟ و آيا راه شادکردن مردم فقط منحصر در قهرماني در فوتبال است که اينگونه ولنگار شادي مي‌کنند؟ آيا شادي کردن را به مردم‌مان ياد نداده‌ايم آنگونه که عزاداري کردن را به آنان آموخته‌ايم و نهادينه کرده‌ايم و ... و در پايان اينکه چرا نمي‌توانيم مثل کشور برزيل از ظرفيت اين همه استعداد در کشور استفاده کنيم؟