آنچه بزرگان جامعه رادرمقام عصمت وخطا نا پذيرقرارداده يکي اقبال عوامانه واحساسي افرادجامعه وديگري سکوت معنادار ورضايتمند آن عالمان بوده است.

رويه بعدي رضاخان نشان داد که هيچ کس را نبايد به طور مطلق تأييد و تعريف کرد. از سوي ديگر، اين حکايت و نظاير آن نشان مي دهد که بزرگان و نخبگان اجتماعي نيز در تشخيص خود دچار اشتباه مي شوند. پس تشخيص آنان را نيز نبايد در هاله اي از عصمت و عدم خطا قرار داد.