جناب آقاي عباسي

در پاسخ به تذکرات شما عرض شود که:

بند1: تذکر بجايي است. صبر و تحمل لازم است. اما آگاهانه، نه با بي خيالي و بي تفاوتي و سکوت مطلق! شکيبائي بي مورد که بوي تأييد و تسليم دهد، موجب تجري و جرئت بيشتر مي گردد.

بند2: همه مي دانيم که اين نوع بدعت ها در عزاداري و تعظيم شعائر و بزرگان دين و مذهب که اخيراً باب شده کار عوام نيست، اتفاقاً کار خواص است، آنهم با اهداف خاص دنيايي و شوم. پس به گردن عوام و امام نينداز. کسي مخالف عزاداري هاي عوام نيست. عوام هميشه پي يک لقمه نان بخور و نمير براي اهل و عيال بوده و هستند، کي وقت اين صحنه سازي ها را و پدرسوختگي ها را دارند؟ اين کارها بيشتر از ناحيه کساني است که مخالف روند وحدت مسلمين و جهان اسلامند.

بند3: غرض از استفاده از بيانات امام، بخاطر ورود به مسأله بوده و بس! اينکه اگر پيش از انقلاب آن مسائل خطر براي اسلام و قرآن و کشور بوده، پس از 32 سال از استقرار نظام اسلامي، کارهاي اين چنيني خطر است و نشانه نفوذ دشمن! مبارزه با دشمن خارجي مثل اسرائيل و آمريکا و انگليس و... قطعاً سهل تر از مبارزه و مخالفت با دشمن به ظاهر دوست و ارزشي داخلي است که گاه از عمال همان دشمن خارجي اند. اين دهه ها و روزهاي کذايي و عزاداري هاي بي ريشه و دروغين نو سازي شده يک مشت خواص با اهداف خاص است که شايد الان چيزي نباشد اما وقتي به مرور زمان ريش دار شد و تبديل به يک فرهنگ و رسم و رسومات، ديگه مخالفت و جمع و جور کردنش کار هرکسي نيست.

بند4: اولاً؛ اي کاش حداقل آخر قصه را هم مي گفتي! در ثاني؛ وقتي اين ادب و نزاکت را مي بينم، ناخواسته متخلق به اخلاق و آداب اسلامي و غير اسلامي شده و سکوت را جايز مي دانم!