سلام!

قاعده اي وجود دارد که مي گويد: اثبات شيي نفي ماعدا نمي کند. لذا شکر گوئي به مفهوم خوشحالي از داشتن فرزند سالم است نه (حتي) به مفهوم اين که خدايا شکرت که فرزند مرا مانند او ناقص يا عقب مانده خلق نکردي و يا خدايا شکرت که او را عقب مانده و فرزند مرا سالم آفريدي(يکي از رذايل اخلاقي بدخواهي براي ديگران است که جداً بايد از پرهيز کرد)

کلاً بايد در مورد ديگران خوب انديشيد مگر اين که همه راه ها براي خوب انديشي بسته شده باشد.

دوست گرام! اين نوع شکرگذاري خوبه ولي عالي نيست. کمال سپاس الهي و اوج انسانيت انساني در اين است که ضمن شکر نعمت، از نقمت و رنج ديگران نيز ناراحت و غمگين باشي. شکري که از آن بوي شماتت و عدم رفاقت برآيد، در باطن شکر نيست، بلکه بستر سازي و رضايت به رنج و گرفتاري بعدي خويش است. شکر نعمت خوشتر از نعمت بود / شکر با ره کي سوي نقمت رود