با سلام.فرموده ايد: «مطمئناً ساخته شدن مسجد هاي ضرار! سربرآوردن طلحه ها وزبير ها! برافروخته شدن آتش فتنه ازسوي پيش کسوتان انقلاب! طنين اندازشدن سازهاي مخالف ازسوي نخبگان، فرارمغزهاي طالب بصيرت و... با فضاي يک جامعه ي بصير همخواني ندارد».دقيقاً به همين خاطر است که بزرگان ما نداي «هل من بصير؟!» و «اين عمار!» سر مي دهند. ضمناً به نظر بنده بصير بودن بيشتر از اينکه نياز به ابزار آلاتي مثل: رسانه هاي بي طرف و فضاي دموکراتيک و ... داشته باشد بستگي به خود افراد دارد و چيزي است در مايه هاي حکمت. وگرنه خيلي از مسئولين بلندپايه ما هستند که اخبار از زير دستان آنها رد مي شود ولي بي بصيرت تر از يک روستاي روشن ضميري هستند که با پاکي جان و هوشمندي، سره را از ناصره تشخيص مي دهد البته رسانه خوب هم بي تأثير نيست! و اگر اينطور بود مسئولين بي بي سي بصيرترين افراد بودند!خدا خود فرموده که شما بندگي کنيد تا من درهاي حکمت را به روي شما باز کنم. يک ضمناً ديگر اينکه لزوماً دموکراسي به معناي آنچيزي که در غرب عنوان مي شود نيست!! در اسلام و حکومت اسلامي ما خطوط قرمز بيشتري نسبت ديگر حکومت ها داريم: مطالبي که ضداخلاقيات و شبهات مضره و.. جولان دهند جايشان در روزنامه ها و انظار عموم نيست.(لطفا نظرات بنده را با واقعيات امروزي مقايسه نکنيد و به آن مستقل نگاه کنيد)آزادي انديشه وبيان دو مقوله سواي از هم اند. آزادي بيان بسيار محدود تر است از آزادي انديشه که حد و مرز خاصي ندارد. شما نمي توانيد با هر نيتي شبهه اي مطرح کنيد و نقدي بکنيد. هر سخن جايي و هر نکته مکاني دارد.ملاک هايتان براي سوق جامعه به صلاح و اصلاح گنگ و کلي گويي است: مگر مي شود احزابي که مخالف هم فکر مي کنند در فضاي آرام فعاليت کنند؟! بالاخره در جامعه اي مثل ايران که مردم پيگير مسائل سياسي اند اين اختلافات به جامعه رسوخ مي کند و مردم را درگير خويش مي سازد. آن هم در جامعه ما که 85 درصد واجدين شرايط مثلاً در يک انتخابات شرکت مي کنند(جداي از نتيجه).چتر متولي گري دولت ازسر تشخيص وانتخاب مردم برداشته شده وبه شعورشان احترام گذاشته شود يعنــــي چه؟!!به نظر مي آيد مطالب زياد از حد سربسته و در عين حال شفاف است!!البته فرهنگ پرسشگري و پاسخگويي را خوب فرموده ايد!با عرض پوزش از اينکه پرگويي و پراکنده گويي و اطاله گويي کردم!!
