سلام مجدد. ظاهراً علي آقاي ما جواب يادداشت قبلي را - مثل هميشه- خوب نخوانده اند؛ چون جواب همه ي پرسش هاي يادداشت قبلي و فعلي شان در آن وجود دارد و البته با نگاه حقوقي قابل فهم تر است. اما با اين حال تکمله اي در اين مورد خدمت خوانندگان عزيز تقديم مي گردد: 1- تشخيص اين که قانون خلاف شرع است يا نه در صلاحيت بنده که نيست؛ شما را نمي دانم و اين اظهار نظر شما در باره ي قانون خيلي چيزها را زير سؤال مي برد. 2- تعرض به معناي وارد کردن عارضه يا نقصاني بر افراد يا اشياء است. تعرض مي تواند قانوني يا غير قانوني باشد. آيا مجرمي که به جان و مال و حيثيت افراد ديگر تعرض مي کند، بايد از تعرض مصون بماند؟ طبيعتاً خير. اما ميزان اين تعرض را قانون به عنوان مجازات تعيين مي نمايد و ديگران حق اين تعرض را ندارند. 2- اصل 22 قانون اساسي جنبه ي سلبي دارد نه ايجابي. منظور اصل مذکور اين است که جان و مال و حيثيت همه ي افراد جامعه -حتي مجرمان- بايد از تعرض ديگران مصون باشد. تعرض قانوني- آن هم به ميزان خاص- يک استثناء و از سوي ديگر ناگزير است. 3- حقير هنوز معناي اين مطلب را که فرموده ايد «بي قانوني ها و بي اخلاقي هاي بعدي در رسانه ها و بين مردم و فضاي مجازي خودبخود ماهيت قانوني هم پيدا مي کند» يعني چه؟ مگه مي شه؟ مگه داريم؟