براي به زانو درآوردن يک کشور و يک ملت بزرگ حتما لازم نيست به او حمله مستقيم بکنند.گاهي ابزار زوال و فروپاشي درون آن کشور مهياست و اگر عقلانيت وتدبير برآن حاکم نباشد به راحتي دستخوش بازيهاي حيله گران سلطه گر ميشود حتي اگر سلاح اتمي داشته باشد هم برايش سودي که ندارد اسباب دردسر و گرفتاري هم ميشود. پاکستان يک کشور اسلامي و مسلح به سلاحهاي هسته اي است.آيا آنچنانکه نويسنده ميپندارد باعث ترساندن اسراييل و متحدانش شده است؟ آيا جرات استفاده از اين سلاحها را دارد؟ يا فقط وارد يک مسابقه تسليحاتي باهند شده وبودجه و منابع کشورشان را به هدر ميدهند؟وبرعکس آيا با اين همه تشتت آرا در ميان دولت و مردم و قبايل متنوع که هرکدام بازيچه يک قدرت منطقه اي و فرا منطقه اي هستند وانواع تروريستها در آنجا جولان ميدهند?نگهداري اين سلاح ها دردسر خود راندارد؟(بطوريکه از امريکا براي حفاظت از سلاح هاي هسته اي خود کمک خواسته است). تجهيز قواي يک کشور و سياست بازدارندگي دو مقوله جدا بااستراتژي هدفمند اما در راستاي يکديگر است که خط مقدم آن در برخورد با همه مسايل ديپلماسي فعال و مدبرانه است. مولا علي ع ازلحاظ تجهيزات و قوا مشکلي نداشت و قدرت خودش و فرماندهي اش به اندازه کافي بازدارنده بود اما درون لشکرش مشکل تبعيت وجود داشت .نقطه ضعفي که معاويه از آن باخبر بود و تمام اميد خود را به آن بسته بود و از همان جا ضربه را وارد کرد از طريق کساني که ضرورت ها و موقعيتها را درک نميکردند و بين جنگ و صلح و ترک مخاصمه و مذاکره و نامه نگاري با دشمن و جهاد را نمي فهميدند. مشکل امروز جهان اسلام هم کما بيش همان تفسير به راي ها و عدم شناخت جهان پيراموني و عدم شناخت دشمن و شيوه هاي نفوذ و ضربه زدن اوست.