شايد در سايه ي تعصب و مطلق گرايي و انحصار طلبي، يکي از دلايل ديگر اقدام نکردن حوزه هاي علميه ي شيعه و سني در خصوص آسيب شناسي و مباحثي از اين قبيل، عدم اعتقاد به کار علمي ميداني و ناتواني سيستمي در اين حيطه است. تاکنون شنيده نشده که حوزه اي به کار پژوهش هاي ميداني در امور مبنايي و مديريتي خود اقدام کرده و آماري را در دست داشته يا آن را در جايي منتشر کرده باشد؛ و اين در حالي است که ارکان مختلف حوزه هاي علميه در معرض آسيب هاي گوناگون است؛ اما گويا آن ها جز تشکيل چند کلاس و بررسي چند نظريه ي کهن از دوران شيخ انصاري و بزرگان قرون قديم وظيفه ي ديگري براي خود نمي شناسند و دردناک تر اين که گوش شان هم به هيچ سخني بدهکار نيست و هر منتقدي را به چوب تکفير مي رانند و از محدوده ي مسائل خود دور مي کنند.