2- مراقب خودباشندتا خودروزي بارفتارخوددررديف ملعونين قرارنگيرند .

دريادداشت جناب آقاي فاضل منظوراين بودکه درلعن ملعونين درمواردي که حساسيت هاي اجتماعي وجوددارد، افشاءعلني مصاديق ملعونين جاي تامل دارد، البته اين سئوال مطرح است گه بيان حقايق اگرهمواره تابع مصلحت انديشي شود، آياحقيقت همواره قرباني مصلحت نخواهدشد، نمي دانم؟!

البته مقايسه مواردلعن که طبق قران وسنت وحديث ذکرشده بااعمال داعش براي بنده مفهوم نبود، اگربرادرفاضلمان بيشترتوضيح بفرماينداستفاده مي کنيم .

الف) تکليف آيه 108 أنعام و جايگاه آن را مشخص نکرديد، آيا منع امت مسلمان از دشنام به دشمنان، حاکم بر مواردي است که مسلمانان لعن مي کنند يا لعن، خارج از شمول آن آيه است؟ به عبارت ديگر آيا فقط خدا حق دارد که بندگانش را لعن کند همان گونه که در قرآن مشاهده مي شود، يا آن که مسلمانان هم به تبعيت از قرآن اين اجازه را دارند؟ اگر مسلمانان هم مجاز به لعن هستند (به ويژه درباره دسته ديگري از مسلمانان)، تکليف پيامدهاي اجتماعي آن چه مي شود؟ خدا که هر چه لعن کند، بنده نمي تواند کاري بکند؛ اما اگر بنده، لعن کند و سرش به باد برود و امت مسلمان گرفتار اختلاف دائمي باشد چه بايد کرد؟

ب) اين که لعن کردن، به عنوان سوپاپ اطمينان عمل مي کند و از اقدامات تهاجمي تر پيشگيري مي کند، آيا واقعاً در تحليل هاي روان شناختي و جامعه شناختي تأييد مي شود؟ اصلا آيا چنين ايده اي از نظر واقعيت تاريخي قابل اثبات است؟ آيا پديده داعش، امتداد فقهي همين رويکرد کلامي نيست؟