به راستي ديني که در سال آخر حيات پيامبر به او امر مي کند که به پيروان ساير اديان اعلام کن که بر هر آئيني هستيد بيائيد بر اساس مشترکات مشي کرده و رو به خداي يکتا آورده و شرک نورزيم و بر همديگر برتري نجوئيم(قل يا أهلَ الکتاب تعالَوا إلي کلِمةٍ سَواءٍ بيننا و بينکم ألّا نعبدَ إلّا الله و لانُشرک به... آل عمران:64) چگونه پيرواش به نام اسلام و به بهانه تأسّي به کتاب قرآن چنين سفّاکانه به ريختن خون مردم مبادرت کرده و حتي به خود و نيروهاي خود نيز رحم نمي آورَد!؟
غور در اين کتاب آسماني و وقوف بر شأن نزول آياتش گوياي اين واقعيت است که آيات جهادي و آياتي که از آن ها بوي خشونت مي آيد جملگي در شرايطي نازل شده که مسلمانان در معرض تهديد دشمنان و در شرايط چنگي قرار داشته اند و حتي اگر اين آيات هم نمي بود وظيفه مسلمانان در چنين شرايطي بر اساس حکم عقل و منطق همين بود که در مقابل دشمن از نظر عِدّه و عُده آماده باشند و دشمن توطئه گر و فتنه جو را بر سر جايش نشانده و تا نفر آخر آن ها را به سزاي اعمال ننگين و شرم آورشان برسانند تا باز و دوباره به فکر تدارک توطئه و حمله و خيانت و جنايت نباشند.
و الا اسلام ديني است که در اوج تنهائي پيامبرش در دوران سخت و طاقت فرساي مکه و در شرايطي که اسلام و پيامبر نياز شديدي به نيرو و پيرو داشت ، خطاب به مشرکان مي گويد قل يا أيها الکافرون ... لکم دينکم و ليَ دين و آن ها را وادار به پذيرش آئين آسماني خود نمي کند (لاأعبد ما تعبدون و لا أنتم عابدون ما أعبد) زيرا چنان که در جاي جاي آياتش تأکيد کرده است ، آئينش تعبدي نبوده بلکه پذيرشش منوط به تعقل و تفکر پيرامون دعوتش و سپس پذيرش آن است. حال چگونه برخي مدعيان پيروي از اين آئين به برخي آيات جهادي تمسک کرده و چنين چهره خشن و خشونت باري را در مرآي و منظر جهانيان به تصوير مي کشند؟ جاي بسي تأسف و تعجب دارد.