حضرت خودشان را جزء شروط دانستند ، اين حرف معناداريست ، يعني احتمالا توحيد بدون شرطي که ايشان جزئش هست ، حصني نيست که کسي اگر در آن وارد شد در امان باشدکه ما بخواهيم همه را به آن دعوت کنيم و خودمان را با آنها يکي بپنداريم . قطعا اعتقاد به توحيد ، با علم توحيد متفاوت است و اين اعتقاد به توحيد است که ميتواند فرد را از مسير ضلالت دور کند ، نگاه شما به شرط بودن خود وجود حضرت براي توحيد چيست ؟ به نظر ميرسد که توحيد بدون وجود حضرت ، منافعي که بايد براي توحيد متصور باشد به همراه نداشته باشد. اختلافهاي ما از اين جنس است و البته اينکه فرقه ناجيه هستيم شکي در آن نيست ، اما بنا نداريم کساني که با ما نيستند را بکشيم ، البته ائمه کفر استثنا هستند ، بالاخره قيامتي هست و موعد رسيدگي به توحيدهايي که در سعادت اخروي افراد هيچ نقشي ندارد چون شرط لازمش را نداشتند.