ابتدا سؤال از علي آقا: در کامنت شما آمده است که: «اين بزرگواران (لابد منظورتان امام علي و حسنين عليهم السلام و امثال سلمان فارسي است) در جنگ با ايران، ايشان (لابد منظورتان خليفه دوم است) را ياري نکردند.» آيا همين جوري يه چيزي گفتين يا به اين مطلب باور داريد؟

و اما از آقاي عباسي هم مي خواهم که اين ايده برخورداري ائمه از سه شأن «ولايت معنوي»، «مرجعيت ديني» و «حاکميت سياسي» را بيشتر تبيين کنند. اگر آيات و رواياتي را که شيعيان ناظر به ولايت امير مؤمنان علي (عليه السلام) مي دانند به شأن اول برگردانيم (که البته اقتضا و طبيعت اين ولايت نيز آن است که از سوي خدا و پيامبر معرفي شود، و جامعه استطاعت تشخيص آن را ندارد)؛ و شأن دوم را برآمده از تعين اجتماعي بدانيم که مردمان خود دريافتند که «أهل البيت أدري بما في البيت» و «لولا علي لهلک عمر» (که البته باز هم در اين زمينه اختلاف مبنايي ميان فريقين نيست)؛ و شأن سوم را از اختيارات جامعه انساني بدانيم و آدميان را در انتخاب حاکم سياسي خود مختار بدانيم (بدين شکل که هرچند توصيه و اولويت شارع مقدس، انتخاب علي از سوي جامعه مسلمان بوده است؛ اما به هر دليل اين گزينه از سوي جامعه برگزيده نشد. بر اين اساس، ديگر محملي براي اختلاف در جامعه اسلامي باقي نخواهد ماند. و زماني هم که جامعه به اين بزرگواران گراييد، ايشان خود به اين حق اجتماعي تصريح کردند؛ همان گونه که علي به «لولا حضور الحاضر» استناد کرد و حسين به نامه هاي دعوت کوفيان؛ و صادقين عليهما السلام در تبيين کناره گيري خود از حکومت، به عدم فراهم بودن شرايط احتماعي استناد کردند) خوب است شيخ عزيزمان اين موارد را تبيين کنند، و اگر تثبيت شود آنگاه اتوبان آسيدمجيد نياز به بازسازي اساسي خواهد داشت.