شب جمعه، به مناسبت بازگشت شیخ الجلسه از زیارت عتبات عالیات، مجلس هفتگی در بیت معظم له برگزار گردید. شیخ ما، با وجود آن که بارها اعلام نموده بود: «مادام که نیروهای اهریمنی شیطان بزرگ بر مقدرات کشور عراق حکم می رانند، قدم در خاک آن نمی نهم»، در یک عهد شکنی آشکار و به مقتضای حق وتوئی که بخش نسوان در اندرونی بیت از آن برخوردار است، سخن پیشین خود را برخاسته از هوای نفس تلقی فرموده و با له کردن هوای نفس، با همنفس خود به زیارت عتبات عالیات در عراق مشرف شده و در روز اربعین، غبار نشسته بر ضریح مولایمان حسین را طوطیای عین نمودند.

باری، پس از قرائت دعای کمیل، اوضاع نابسامان مسکن در کشور بررسی گردید. آشفته بازار قیمت مرغ و نیز وضعیت نامزدهای انتخابات مجلس هشتم به صورت توامان رسیدگی شد. اما آن چه که ارزش بحث داشت مطلبی بود که به مناسبت کربلائی شدن شیخ الجلسه، در باب حقیقت تشنگی روز عاشورا در خیمه های حسینی مطرح شد؛ به راستی، یاران و خاندان امام حسین (علیه آلاف التحیه و الثنا) از چه زمانی به صورت جدی، گرفتار مشکل عطش و تشنگی گردیدند؟ کتب و مقاتل اصیل و اولیه در این زمینه چه رویکردی داشته اند؟ حکایت آب طلبیدن امام حسین از لشکریان دشمن برای علی اصغر تا چه میزان بر واقعیت استوار است؟ ... بنا شد که تاریخ شناسان محفل انس ما این موضوع را بررسی کنند.