سلام به شما. جناب علي آقاي عزيز! بدانيد و آگاه باشيد که: 1- متأسفانه هيچ وقت مطالب را با دقت نمي خوانيد. (اين که نوشته ام «هيچ وقت»، از باب اغراق نيست). 2- و باز هم متأسفانه، هر مطلبي را که مي خوانيد- حتي اگر ربطي به سياست نداشته باشد- اول آن را سياسي مي کنيد، بعد مي خواهيد با يک يادداشت کاملاً سياسي، سروته قضيه را به هم بياوريد. البته کاش در نوشتن يادداشت ها هم کمي دقت مي فرموديد! 3- متوليان آموزش در کشور «آموزش و پرورش» و «حوزه هاي علميه» و «رسانه ها،به ويژه رسانه ي ملي» هستند و اين در حالي است که آموزش و پرورش اکنون در حکم بيمار درحال مرگ است و شايد مرده است و ما به روي خودمان نمي آوريم. در مورد حوزه هاي علميه و رسانه ي ملي! هم اجازه بدهيد اظهار نظر نکنم!! 4- حوزه ي علميه نهادي آموزشي- تبليغي است، نه تقنيني. 5- اگر مي بينيد امروز در مجلس ما - در کنار عده اي نماينده ي شايسته - جمعيتي انسان بي تخصص، سياسي کار و جنجال آفرين و يا خنثي گرد آمده اند، دستپخت نظارت استصوابي و در ادامه ي همان سياست انحصارطلبي عده اي کوچک در دهه هاي قبل است و همه ي اين ها هيچ ربطي به مطلب بنده ندارد. 6- مجمع تشخيص توسط حضرت امام بنيان نهاده شده، امروز هم مشاور رهبري نظام است و قوانين را طبق مصلت نظام بررسي مي کند. نمي دانم اعتراض شما به چيست؟ اگر فقط به رئيس آن معترضيد، ما را هم درغم خود شريک بدانيد. 7- عجيب است که جناب تان مي خواهيد افراد بي بضاعتي مانند بنده، بحران بزرگ تربيتي جامعه را در يک نوشته ي وبلاگي حل کنيم. اين نشان مي دهد که شما يا از بحران موجود اطلاعي نداريد و يا موضوع تربيت - با تمام لوازم و لواحقش- را ساده انگاشته ايد. با پوزش از تصديع! در مقام جواب نبودم؛ اما جهت خاطر خطير خوانندگان عزيز سطوري تايپي شد.

سلام به نيلوفر عزيز! سپاس از حسن نظر شما. اميدوارم همواره از همراهي و راهنمايي شما بهره مند شويم.